KUNST wordt er kennelijk steeds beter in
100 prominente Nederlanders afkomstig uit verschillende segmenten van de samenleving, met de nadruk op kunst, wetenschap, literatuur, politiek, theater, design en journalistiek selecteerden een beeld uit de 21e eeuw, dat voor hen kenmerkend, fascinerend of veelzeggend is en/of verband houdt met hun persoonlijk leven of uw vakgebied.
Ik koos Ron Mueck, Mother and Child.
Bij iedere knippering van ons oog wordt er ergens op deze aarde een kind geboren. Baren, bevallen. Het is heel gewoon, gewoner kan bijna niet. En toch zo onvoorstelbaar vreemd en angstaanjagend als je het zelf moet ondergaan.
Over dit fenomeen van onze existentie schreef ik de roman Moederroes waarin ik me afvraag: ‘Kun je je voorstellen dat je lichaam een ander lichaam baart? Natuurlijk niet. Geen man op de wereld die een idee heeft hoe het is, als er binnen in je een wezen groeit dat deel is van jezelf. Je zit er midden in en staat er buiten.’
Een ongrijpbare, intens beleefde werkelijkheid vangen in woorden.
Ik ben me ervan bewust dat ik me hiermee schaar in een lange traditie. In tegenstelling tot Homerus kon Tolstoj in Anna Karenina een waarheidsgetrouwe schildering geven van de geboorte van een kind, zijn taal was immers bevrijd uit het klassieke poëtische keurslijf. Net zoals de schilder Courbet met alle academische regels brak door in L’origine du monde de vrouwelijk vulva te schilderen, levensecht, tot in de kleinste details.
De Australische kunstenaar Ron Mueck gaat nog een stapje verder in het betrappen van de werkelijkheid. Zijn uit silicone gegoten sculptuur Mother and Child toont een vrouw die luttele seconden geleden haar eerste kind baarde en nu wezenloos staart naar dat hoopje op haar buik. Het is een indringend, griezelig levensecht beeld dat de essentie van onze existentie vangt. Kunst wordt er kennelijk steeds beter in.
Ingrid Hoogervorst
Ik koos Ron Mueck, Mother and Child.
Bij iedere knippering van ons oog wordt er ergens op deze aarde een kind geboren. Baren, bevallen. Het is heel gewoon, gewoner kan bijna niet. En toch zo onvoorstelbaar vreemd en angstaanjagend als je het zelf moet ondergaan.
Over dit fenomeen van onze existentie schreef ik de roman Moederroes waarin ik me afvraag: ‘Kun je je voorstellen dat je lichaam een ander lichaam baart? Natuurlijk niet. Geen man op de wereld die een idee heeft hoe het is, als er binnen in je een wezen groeit dat deel is van jezelf. Je zit er midden in en staat er buiten.’
Een ongrijpbare, intens beleefde werkelijkheid vangen in woorden.
Ik ben me ervan bewust dat ik me hiermee schaar in een lange traditie. In tegenstelling tot Homerus kon Tolstoj in Anna Karenina een waarheidsgetrouwe schildering geven van de geboorte van een kind, zijn taal was immers bevrijd uit het klassieke poëtische keurslijf. Net zoals de schilder Courbet met alle academische regels brak door in L’origine du monde de vrouwelijk vulva te schilderen, levensecht, tot in de kleinste details.
De Australische kunstenaar Ron Mueck gaat nog een stapje verder in het betrappen van de werkelijkheid. Zijn uit silicone gegoten sculptuur Mother and Child toont een vrouw die luttele seconden geleden haar eerste kind baarde en nu wezenloos staart naar dat hoopje op haar buik. Het is een indringend, griezelig levensecht beeld dat de essentie van onze existentie vangt. Kunst wordt er kennelijk steeds beter in.
Ingrid Hoogervorst