Romans, en ook verhalen, hebben een architectuur. Niet alleen een deur waardoor je binnenkomt en weer naar buiten gaat, maar ook gangen, trappen, kamers, ramen, verborgen luiken of voor- en achtertuintjes. Wie wil leren schrijven, moet weten hoe zo’n literair huis in elkaar steekt.
Schrijven begint dus bij lezen. Lezen en dan terugschrijven. Tot je die bijzondere blijdschap en beklemmende verantwoordelijkheid voelt van degene, die naar zijn evenbeeld iets schept uit het niets. Iets onvolmaakts ongetwijfeld, maar iets wat alleen hem toebehoort en wat niemand anders in zijn plaats zou kunnen maken.

lees verder op de Schrijversvakschool

De beste manier om het leven van mensen te begrijpen - de toevalligheid ervan, de tijdelijkheid en onnadrukkelijkheid - is door het vertellen van losse verhalen buiten de geschiedenis om. Met verhalen doen we een poging willekeurige ervaringen vorm en betekenis te geven en antwoorden te vinden op onze vragen. Wie we zijn. Wat we zijn. Waarom.

Lees verder op de  Schrijversvakschool

‘Ik vind de nieuwe Librisprijswinnaar fantastisch!’
‘Ik kon er niet doorheen komen, zo saai!
Iedereen kent deze conversatie: een roman wel of niet goed vinden. Het is een smaakgeschil waar geen oplossing voor bestaat.
Vroeger bepaalde een elitaire kring van kenners de kwaliteit van literatuur. Mannen. Professoren. Recensenten. De roman is een autonoom kunstwerk dat je dient te beoordeeld op zijn eigen merites – stijl, metaforiek, thematiek. Als letterkundestudent waagde je niet het oordeel van de heren te betwijfelen. Dan had je er immers niets van begrepen.
Dat er geen correcte leeswijze bestaat, noch een absoluut oordeel is gemeengoed nu. We vinden allemaal iets anders in een roman. Herkenning en identificatie spelen daarbij een belangrijke rol. Het lezen van een roman is een persoonlijke ontmoeting met de auteur. Lezers zoeken aansluiting bij de inhoud, de stijl, het soort verhaal én de manier van vertellen. Ze probeert de schrijver te doorgronden. Of beter nog zichzelf.


Uit: De Schrijversvakschool (column)

Het tijdperk van het lezen is voorbij, zei Philip Roth in een interview niet lang na de eeuwwisseling. We zitten nu in dat van het schrijven. Volgens de in 2018 overleden Amerikaanse auteur hebben mensen geen zin meer romans van anderen te lezen. ‘Mensen willen hun eigen boek schrijven!’
Inmiddels zijn we twee decennia verder, autobiografische fictie domineert het aanbod in de boekhandels en creatieve schrijfopleidingen groeien en bloeien. Ik ben oprecht blij al ruim een decennium als opleider aan deze ontwikkeling te mogen bijdragen en samen met mijn studenten het vak en het vakmanschap te verdiepen en te verfijnen. 

Zie de hele column op de Schrijversvakschool

Romanschrijvers zijn behept met een bovengemiddeld interesse in psychologische processen. Wat beweegt een mens te doen wat hij doet? Vanuit die invalshoek vertellen ze hun verhaal.
Voor de Weense grondlegger van de psychoanalyse Sigmund Freud waren ze bondgenoten. Schrijvers voelen intuïtief aan wat mensen beweegt, schreef hij. Hij benadrukte zijn schatplichtigheid aan de mythen van de klassieke Oudheid of aan literatoren als Shakespeare, Dostojevski of tijdgenoot Arthur Schnitzler, auteur van Traumnovelle (1926), door regisseur Stanley Kubrick verfilmd in Eyes Wide Shut (1999).

Zie de hele column op de Schrijversvakschool